Yazar: benguaslan

Dışarı çıkıp özgürce açık havada dolaşmanın keyfini özlediğimiz bugünlerde bebeklerin ve çocukların dışarı çıkması hakkında bir yazı kaleme almak istedim.  Can’ın yeni doğduğıu dönemden itibaren her gün en az 15 dk “açık hava” almasına özen gösterdim ve bunun çok faydalarını gördüm. 

Yeni doğduğu dönemde bile mevsime uygun giydirerek açık havaya çıkarmanın bebeğin burnunun açılması ve huzurlu uyuması için çok faydası var. Etrafımdan gözlemliyorum bazı arkadaşlarım hava soğuk ise o gün bebeği/çocuğu ile evde kalmayı tercih edebiliyor. İçinde bulunduğumuz coronavirüs dönemi de zor bir dönem ve dışarı çıkmak hastalığa davetiye çıkarmak olarak algılanabiliyor fakat bildiğiniz gibi virüs başka hasta kişilerden geçiyor yani dışarı çıktığımızda uymamız gereken kurallara uyar isek (maske, dezenfektan vs.) bunun yapılabilir olduğunu göreceksiniz. Yaşadığınız yer yeşilliğe yakın olduğunuz daha az insanın olduğu bir bölge ise bence karda bile bebeğinizle onu şartlara uygun hazırlayarak bir 15 dk muhakkak dışarı çıkmalısınız. Etrafınızda kimse yokken maskesiz ve birilerini gördüğünüzde maskeli olacak şekilde dikkat edebilir, bu anlayışı eğer çocuğunuz da 4yaş üzeriyse ona da anlatarak gerekli durumlarda maske takmasını sağlayabilirsiniz.  Açık havada hareket etmesi ve etrafını gözlemlemesi onu geliştirecek.

Can’ı bebekliğinden itibaren götürdüğümüz çocuk dr umuz sayın Demet Ilıkkan bu görüşü “Çocuklu Hayatın İlkeleri” kitabında da destekliyor. Okumadıysanız muhakkak okumanızı öneririm. Ekran görüntüsünü de aşağıya ekliyorum. Sağlıklı, güzel gezmelere..

Oğlum Can’a bebekliğinden beri kitap okuyoruz, bunu hem ritüel halinde gece uyumadan önce hem de gün içi yapıyoruz. Ben bebekliğinden beri kitap okumanın çok faydasını gördüm. Bu blogu takip eden akrabalarım, arkadaşlarım ve tanımadığım kişilerle bu konuyu da paylaşmaya karar verdim. Can şu anda tam olarak 3,9 yaşında (3yaş+9ay). Kendi zevkleri ve istekleri var. Her gece uyumadan önce 2-3 adet kitap okumayı istemesi, kitabını zevkle kendi seçmesi, okuduktan sonra kitapların arkasındaki önerilere bakarak “anne bunu da alalım” demesi, kitapçıda zevkle kitap seçmesi o kadar değerli ki.. Bu yaklaşımı biz ebeveynler çocuklarımıza bebeklikten itibaren uygularsak bence tüm çocuklarımız kitapları sevecektir.
Bebektir anlamaz demeden, varsayımlarla yaklaşmadan (emin olun her şeyi anlıyorlar) yeni doğumdan itibaren resimli bebek kitaplarını kısa sürelerle gün içi göstermeye başlamak bence ilk adım olmalı. Akşam yatmadan önce ılık duşunu aldırdıktan sonra her akşam bir kitapla başlamak ise ikinci adım. Bebekler ve çocuklar ritüelleri çok sever. Her akşam yapılan ritüel ona bir sonraki adımı da bilmesini sağladığından(bir sonraki adım uyku) kendini güvende hissetmesini sağlar. “Evet duş alıyorum sonra annem/babam kitap okuyacak sonra da uyuyacağım” der.

Bunları uygularken dikkat etmenizi tavsiye edeceğim bir nokta da ekran gösteriminden muhakkak çocuğunuzu uzak tutmanız. Telefon/tablet/bilgisayar/televizyon Can 3 yaşına kadar hiç bilmedi ve biz bunun Can’ın gelişiminde çok faydasını gördük (Can çok erken konuştu, odaklanma süresi çok daha uzun oldu gibi). 3yaşından sonra da kısıtlı zamanlarla ekran gösteriyoruz, toplamda yarım saat kadar günlük çizgi film hakkı var şu anda.  Onu da tam yatmadan önce izletmiyoruz. Yatmadan önce izlediğinde agresif olabildiğini ve uykuya dalmayı geciktirdiğini gözlemliyorum. İnanın siz eline vermezseniz çocuğun aklına asla telefon ya da tv gelmiyor; tabi bu arada sizin de onun yanında tv açmadan durabilmeniz sürekli telefonla olmamanız gerekiyor. Bu dediğimi yapabilmeniz için kuralı hiç esnetmemeniz lazım, bir kere esnetir yorulduğunuz bir anda telefonu verirseniz her gün sormaya ve istemeye başlayacaktır. Ama kural olarak çocuklar bununla oynamaz olur ise sormayacaktır hiç…
Kitap konumuza geri dönelim. Bebeğimize hangi kitapları okuyarak başlayalım? Ben Can’ın bebeklikte çok sevdiği kitap önerilerimi yazarak başlayacağım sonrasında da şu anda hangi kitapları okuyoruz, ne tip kitapları seviyorlar diye devam edeceğim.
Bebekler içinde az yazı olan bol resimli, dokunduğunda tüylü, hışırtılı, dokunarak ses çıkaran kitapları çok seviyor. Birkaç örnek vereyim: Bebek Dokun Hisset serisinden kitapları çok seviyorlar. Sesli kitapları da çok seviyorlar, İş Bankası Yayınlarının Orman Orkestrası kitabı var bizde, bulursanız alın artık yok o kitap malesef, şu anda gördüklerimden müzikli şöyle önerilerim olabilir; öneri1 ve öneri2.

Resimli kitaplardan bebekliğinden beri en sevdiği kitap serisi ise Tombik Ayı serisi, kahkahalarla çok severek okuduk hep; örnek.

Bir yaşından sonra daha fazla yazı olan daha az resim içeren kitaplar okumaya başladık ama yine aradaDönen Tekerlekler gibi kitapları da isteyebiliyor. Bir yaş sonrası çok severek okuduğumuz kitaplara örnekler:

1. Sara Şahinkanat kitapları çok güzel, keyifli, öğretici.

2. Ceyda Düvenci‘nin Bal Köpüğü serisi,

3.Şermin Yaşar kitapları,

4.Pozitif öğretici kitaplar, “Bugün Bir Kova Doldurdun Mu?” Bu kitabı kesin almalısınız. Günlük küçük mutlulukların önemi hakkında bir kitap.

5.Bilimsel kitaplar. Üç yaş sonrası çocuklar deney yapmayı çok seviyor, hem içinde deneyler içeren hem de hikaye olan kitaplar var. Çocuklardaki merakı ve deneyselliği desteklediği için bu kitaplar da çok kıymetli.
5.1 Tübitak Kitapları 

5.2 İçinde deney olan “eğlenceli bilim” kitapları

5.3 Hava durumu ve mevsimleri anlatan “eğlenceli bilim” kitapları

6.Elif serisinden öğretici kitapları da çok seviyor.

Çocuğunuzla birlikte bol okumalı günler dilerim.

Sevgilerimle

Çocukken annemin neden öğretmen olmadığını sorgulardım. Öğretmen olsaydı tüm tatillerde birlikte olacağımızı düşünürdüm. Her çalışan annenin çocuğu gibi özlerdim annemi ve daha çok vakit geçirmek isterdim. Annem ve babam çalışırken bana anneannem bakardı. Sonra Anaokuluna başladım, okul çıkışı anneannemlere gider, annemler nöbetçi olduğunda da anneannemlerde kalırdım. O zamanlar anaokulu yaşı şimdiki kadar düşük değildi. 4buçuk yaşında falandım sanırım ana okuluna başladığımda.

Anneannem çok sabırlı, çocukla çocuk olan ama bir yandan da kuralları olan birisiydi. Dedeme göre daha yumuşak, annemle babama göre daha kuralcıydı. Hiç düşünmezdim keşke annem çalışmasa da benimle daha uzun olsa diye, aklıma bile gelmezdi. Aklıma gelen neden öğretmen olmadığıydı 🤗 sorardım anneme arada. O da sabırla anlatırdı bana doktorluğu çok sevdiğini, hastaları nasıl iyileştirdiklerini. Büyüdükçe unuttum bu isteğimi, annemle gurur duydum. Ben de öğretmen olmadım aslında zaten. Sırf tatillerde çocuklarla birlikte olmak için bu kutsal meslek kullanılamazdı tabii ki. Çocukluk işte 🙂

Gelelim şimdiye… Çalışan anne olmak kolay diyemeyeceğim; dürüst olalım zorlukları var ama bence evde bebeğini bakmaya göre kesinlikle daha kolay. Can 8buçuk aylıkken doğum izni ve biraz da ücretsiz izin sonrası çok sevdiğim mesleğime geri döndüm. Bebeğini ne kadar çok sevsen de sürekli evde olmak bence insanı yoran, daha negatif yapan bir süreç. (Genelleme yapmayayım; işini bırakan kişilere de haksızlık etmek istemem. Benim hislerim bu yönde sadece..)
Şimdi Can bir buçuk yaşında ve ben biliyorum ki çalışmak beni ve bizi ileriye götürüyor. Çalışıyor olmak, bir şeyler üretmek, para kazanıyor olmak, işteyken Can’ı özlüyor olmak beni hep motive ediyor. Evime her akşam pozitif dönüyorum. Onunla olduğum zamanların kıymetini daha çok biliyorum. Akşamları ve haftasonları hasretle oynuyoruz, zamanımızın kıymetini daha iyi anlıyoruz. Duruma bir de Can açısından bakalım. Evet annesini hafta içi gündüzleri özlüyor ama güvenilir ellerde; anneannesi yanında. Annesi ve babası işten gelince bizimle kaliteli zaman geçiriyor. Haftasonlarının kıymetini annesi çalışmayan bir çocuğa göre bence daha iyi biliyor. Can’a annem bakmıyor olsa içim bu kadar rahat olmayabilirdi. İyi ki annem doktor da gündüzleri torununa bakıp arada da nöbet tutabiliyor. Demek ki çocukluk fikirleri değişiyor. Demek ki benim çocuğum da bir gün iyi ki annem çalışıyor diye yorum yapabilir.

Sevgiyle kalın. Muhakkak bir şeyler üretin. Mesaili çalışmasanız da tek işiniz bebek bakmak olmasın. Dediğim farkı göreceksiniz.